Η επικοινωνία του ζευγαριού στην κρίση του κορονοϊού: δυνατότητες & προοπτικές
"Η επικοινωνία ανάμεσα σε ένα ζευγάρι είναι τόσο σημαντική όσο η αναπνοή για την ανθρώπινη ζωή.."
Virginia Satir, Ψυχοθεραπεύτρια Οικογένειας- Συγγραφέας
Η ανάσα, η πνοή των σχέσεων, γράφει η Virginia Satir, περνάει μέσα από την επικοινωνία. Αυτή την επικοινωνία που τόσο πολύ τη συζητάμε και την επισημαίνουμε ενώ την ίδια στιγμή τη θεωρούμε κάπως αυτονόητη ή εγγεγραμμένη στο μαγικό και απόκοσμο σύμπαν της "χημείας" που νιώθουμε, ή που κάποτε νιώσαμε με τον/τη σύντροφό μας... και που επίσης μαγικά και αυτονόητα πιστεύουμε πως πρέπει να διατηρείται, διαφορετικά μοιάζει σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Αυτήν την παρατεταμένη περίοδο δυσκολίας και περιορισμών, οι συνθήκες μας φέρνουν πιο "κοντά" στο χώρο και στο χρόνο και το συρτάρι της επικοινωνίας έχει ίσως την ευκαιρία του να ανοιχτεί και να μας δείξει τα πολύτιμα υπάρχοντά του, θέτοντας προκλήσεις αλλά δημιουργώντας και δυνατότητες...
Παρερμηνείες που γίνονταν συχνά και εγκαθιστούσαν συμπεράσματα άδικα και οδυνηρά.. αυτονόητα συμπεράσματα που παρέμεναν κλεισμένα στην ατομικότητα του καθενός, δηλητηριάζοντας τις καρδιές μας με παράπονα, έχθρα και ματαιώσεις.. σκέψεις και συναισθήματα που δεν είχαν την τύχη να εκφραστούν ποτέ και να παράγουν μοίρασμα, σύνδεση και ελευθερία.. δυσκολίες που κρύφτηκαν στις πιο σκοτεινές γωνιές δημιουργώντας αποστήματα και συνάμα αποστάσεις χαoτικές.. αλλά και ποιότητες, ομορφιές και τρυφερότητα που, κλεισμένες και υποτιμημένες στη σιωπή του συρταριού δεν μας πρόσφεραν τη χαρά που θα μπορούσαν.. και ξεχάστηκαν, ίσως και το ίδιο το συρτάρι για πολλούς από εμάς να είχε τόσο καιρό ξεχαστεί.
Για αρκετούς όμως αυτόν τον καιρό αυτό το συρτάρι είχε (και έχει ακόμα για πολλούς από εμάς αν το επιτρέψουμε) την ευκαιρία να ανοίξει, να ελευθερώσει και να καθοδηγήσει συντροφικές πορείες, συνδέσεις ή και κρίσιμες αποφάσεις ζωής.
Δεν είναι αυτονόητη η επικοινωνία, αλλά ούτε και μία καταναγκαστική εργασία, που ισοπεδώνει τα συναισθήματα, την έλξη και την έμπνευση. Είναι περισσότερο η επιδίωξη μιας αληθινής συνάντησης με τον άνθρωπο που έχουμε διαλέξει να μοιραστούμε τη διαδρομή μας, είναι εκείνη η στιγμή που το βλέμμα μας γεμίζει με λαχτάρα και δημιουργική περιέργεια όπως ακριβώς όταν ανοίγουμε ένα όμορφο δώρο, είναι η χαρά και η ανυπομονησία όταν φτάνουμε σε έναν προορισμό και όλα ανοίγονται μπροστά μας, με αυτόν τον τρόπο δικαιούμαστε να προσεγγίζουμε τη διαδρομή προς τον/την σύντροφό μας.. σαν ένα ταξίδι που ολοένα και ξεδιπλώνεται και που στην πορεία του έχουμε να ανακαλύπτουμε και να χαιρόμαστε πολύτιμους θησαυρούς: γνωριμία, σχέση, σύνδεση, ελευθερία, χαρά, μοίρασμα, συμπόρευση, έρωτα, δυναμική, αποδοχή, αυτογνωσία, αγάπη, αυθεντικότητα, ζωή. Θησαυρούς που αντιστοιχεί να στολίζουν το καθημερινό μας βίωμα, και όχι να μαραζώνουν μέσα στις σκονισμένες γωνίες ενός λησμονημένου συρταριού.
Σε τέτοιες διαδρομές έχουμε την πρόσκληση και την ευκαιρία να ανοιχτούμε.. Διαδρομές που τη στιγμή που κατευθύνονται προς το αγαπημένο πρόσωπο, ξεκινούν αλλά και επιστρέφουν σαν καθρέφτης και προς τον εαυτό μας, με συνειδητοποιήσεις, με συναισθηματική ελευθερία και με γνώση. Γιατί το άνοιγμα προς τον άλλον προϋποθέτει και ελευθερώνει πρώτα πρώτα το δικό μας άνοιγμα, και αυτό είναι ίσως κάτι που και για εμάς έχει δυσκολία αλλά έχει και νόημα να μας το επιτρέψουμε, ειδικά μέσα σε αυτή την τόσο απαιτητική περίοδο που μας φωτίζει πιο καθαρά από ποτέ πως δεν υπάρχουν αυτονόητα και δεδομένα στις ζωές μας.
Virginia Satir, Ψυχοθεραπεύτρια Οικογένειας- Συγγραφέας
Η ανάσα, η πνοή των σχέσεων, γράφει η Virginia Satir, περνάει μέσα από την επικοινωνία. Αυτή την επικοινωνία που τόσο πολύ τη συζητάμε και την επισημαίνουμε ενώ την ίδια στιγμή τη θεωρούμε κάπως αυτονόητη ή εγγεγραμμένη στο μαγικό και απόκοσμο σύμπαν της "χημείας" που νιώθουμε, ή που κάποτε νιώσαμε με τον/τη σύντροφό μας... και που επίσης μαγικά και αυτονόητα πιστεύουμε πως πρέπει να διατηρείται, διαφορετικά μοιάζει σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Αυτήν την παρατεταμένη περίοδο δυσκολίας και περιορισμών, οι συνθήκες μας φέρνουν πιο "κοντά" στο χώρο και στο χρόνο και το συρτάρι της επικοινωνίας έχει ίσως την ευκαιρία του να ανοιχτεί και να μας δείξει τα πολύτιμα υπάρχοντά του, θέτοντας προκλήσεις αλλά δημιουργώντας και δυνατότητες...
Παρερμηνείες που γίνονταν συχνά και εγκαθιστούσαν συμπεράσματα άδικα και οδυνηρά.. αυτονόητα συμπεράσματα που παρέμεναν κλεισμένα στην ατομικότητα του καθενός, δηλητηριάζοντας τις καρδιές μας με παράπονα, έχθρα και ματαιώσεις.. σκέψεις και συναισθήματα που δεν είχαν την τύχη να εκφραστούν ποτέ και να παράγουν μοίρασμα, σύνδεση και ελευθερία.. δυσκολίες που κρύφτηκαν στις πιο σκοτεινές γωνιές δημιουργώντας αποστήματα και συνάμα αποστάσεις χαoτικές.. αλλά και ποιότητες, ομορφιές και τρυφερότητα που, κλεισμένες και υποτιμημένες στη σιωπή του συρταριού δεν μας πρόσφεραν τη χαρά που θα μπορούσαν.. και ξεχάστηκαν, ίσως και το ίδιο το συρτάρι για πολλούς από εμάς να είχε τόσο καιρό ξεχαστεί.
Για αρκετούς όμως αυτόν τον καιρό αυτό το συρτάρι είχε (και έχει ακόμα για πολλούς από εμάς αν το επιτρέψουμε) την ευκαιρία να ανοίξει, να ελευθερώσει και να καθοδηγήσει συντροφικές πορείες, συνδέσεις ή και κρίσιμες αποφάσεις ζωής.
Δεν είναι αυτονόητη η επικοινωνία, αλλά ούτε και μία καταναγκαστική εργασία, που ισοπεδώνει τα συναισθήματα, την έλξη και την έμπνευση. Είναι περισσότερο η επιδίωξη μιας αληθινής συνάντησης με τον άνθρωπο που έχουμε διαλέξει να μοιραστούμε τη διαδρομή μας, είναι εκείνη η στιγμή που το βλέμμα μας γεμίζει με λαχτάρα και δημιουργική περιέργεια όπως ακριβώς όταν ανοίγουμε ένα όμορφο δώρο, είναι η χαρά και η ανυπομονησία όταν φτάνουμε σε έναν προορισμό και όλα ανοίγονται μπροστά μας, με αυτόν τον τρόπο δικαιούμαστε να προσεγγίζουμε τη διαδρομή προς τον/την σύντροφό μας.. σαν ένα ταξίδι που ολοένα και ξεδιπλώνεται και που στην πορεία του έχουμε να ανακαλύπτουμε και να χαιρόμαστε πολύτιμους θησαυρούς: γνωριμία, σχέση, σύνδεση, ελευθερία, χαρά, μοίρασμα, συμπόρευση, έρωτα, δυναμική, αποδοχή, αυτογνωσία, αγάπη, αυθεντικότητα, ζωή. Θησαυρούς που αντιστοιχεί να στολίζουν το καθημερινό μας βίωμα, και όχι να μαραζώνουν μέσα στις σκονισμένες γωνίες ενός λησμονημένου συρταριού.
Σε τέτοιες διαδρομές έχουμε την πρόσκληση και την ευκαιρία να ανοιχτούμε.. Διαδρομές που τη στιγμή που κατευθύνονται προς το αγαπημένο πρόσωπο, ξεκινούν αλλά και επιστρέφουν σαν καθρέφτης και προς τον εαυτό μας, με συνειδητοποιήσεις, με συναισθηματική ελευθερία και με γνώση. Γιατί το άνοιγμα προς τον άλλον προϋποθέτει και ελευθερώνει πρώτα πρώτα το δικό μας άνοιγμα, και αυτό είναι ίσως κάτι που και για εμάς έχει δυσκολία αλλά έχει και νόημα να μας το επιτρέψουμε, ειδικά μέσα σε αυτή την τόσο απαιτητική περίοδο που μας φωτίζει πιο καθαρά από ποτέ πως δεν υπάρχουν αυτονόητα και δεδομένα στις ζωές μας.